Karol III Sebastian Robertyng-Capet-Bourbon-Vendôme-Spein (urodzony w Madrycie, 20 stycznia 1716 roku, zmarł w Madrycie, 14 grudnia 1788 roku) herb
Syn Filipa V Robertyng-Capet-Bourbon-Vendôme-Spein króla Hiszpanii, Neapolu i Sycylii i Elżbieta Farnese, córki Edwarda Farnese, następcy tronu księstwa Parmy i Piacenzy.
Książę Parmy, Piacenzy i Guastalla od 29 grudnia 1731 roku do 15 maja 1734 roku jako Karol I, wielki mistrz zakonu konstantynopolskiego św. Jerzego od 26 lutego 1731 roku do 10 września 1759 roku, król Neapolu od 2 czerwca 1734 roku do 2 października 1759 roku jako Karol VII, król Sycylii od 2 czerwca 1734 roku do 6 października 1759 roku jako Karol V, król Hiszpanii, tytularny król Jerozolimy i wielki mistrz Zakonu Alcántara od 10 września 1759 roku do 14 grudnia 1788 roku jako Karol III, król Nawarry od 10 września 1759 roku do 14 grudnia 1788 roku jako Karol VI, tytularny król Anglii od 11 lipca 1766 roku do 14 grudnia 1788 roku jako Karol I.
Tytulara: Jego Wysokość Król Hiszpanii, Król Kastylii, Król Leonu, Król Aragonii, Król Jerozolimy, Król Nawarry, Król Granady, Król Toledo, Król Walencji, Król Galicji, Król Sardynii, Król Kordoby, Król Korsyki, Król Murcji, Król Jaen, Król Algeciras, Król Wysp Kanaryjskich, Król Wysp Filipińskich, Król Hiszpańskiego Wschodu i Indii Zachodnich, Arcyksiążę Austrii, Książę Burgundii, Książę Brabancji, Książę Mediolanu, Książę Aten i Neopatrii, Hrabia Habsburg, Hrabia Flandrii, Hrabia Tyrolu, Hrabia Rousillon, Hrabia Barcelony, senior Biskajów, senior Moliny, Generalny Kapitan Królewskich Sił Zbrojnych i ich Najwyższy Zwierzchnik, Suwerenny Wielki Mistrz Orderu Złotego Runa, Wielki Mistrz Królewskiego Orderu Karola III, Wielki Mistrz Królewskiego Orderu Izabeli Katolickiej, Wielki Mistrz Królewskiego Orderu St. Hermenegildo, Wielki Mistrz Królewskiego Orderu Świętego Ferdynanda, Wielki Mistrz Zakonu Montesa, Wielki Mistrz Zakonu Alcántara, Wielki Mistrz Zakonu Calatrava, Wielki Mistrz Zakonu Santiago, Wielki Mistrz Zakonu Marii Ludwiki, Wielki Mistrz pozostałych Zakonów Rycerskich
W Dreźnie 9 maja 1738 roku (per procura) i w Gaecie 19 czerwca 1738 roku (pro futuro) poślubił Marię Amalię Wettin (urodzona w Dreźnie, 24 listopada 1724 roku, zmarła w Buen Retiro, 27 września 1760 roku), córkę Fryderyka Augusta II (Augusta III) Wettina, księcia-elektora Saksonii, króla Polski i Marii Józefy Habsburg-Baudemont-Vaudemont-Lotaryński, córki Józefa II Habsburg-Baudemont-Vaudemont-Lotaryński, cesarza Rzymskiego Narodu Niemieckiego, króla Węgier i Czech, arcyksięcia Austrii.
W wyniku zdecydowanej akcji militarnej Francji, Hiszpanii i Sardynii w Neapolu i Sycylii obalono rządy Austriaków i powołano na tron Don Carlosa z Parmy. Jego prawa i tytuł królewski potwierdził ostatecznie pokój wiedeński zawarty w 1738 roku, ale z zastrzeżeniem, że nie może ich łączyć z tronem jakiegokolwiek innego państwa. Zasada ta była do tego stopnia przestrzegana, że gdy w 1759 roku opróżnił się tron hiszpański po bezpotomnie zmarłym bracie Ferdynandzie VI, Karol tron Neapolu i Sycylii przekazał swojemu małoletniemu synowi Ferdynandowi IV. W 1767 roku we wszystkich państwach którymi władał dokonał kasacji zakonu jezuitów, po czym pozbawił zakonników prawa piastowania urzędów państwowych. Poprzez kasatę zakonów Karol V przyczynił się do rozkwitu różnych dziedzin życia państwa. Świadectwem tego jest imponujące budownictwo, nie tylko pałaców i kościołów lecz także dróg, mostów i manufaktur przemysłowych, nie licząc troski o poprawę rolnictwa, czy zabiegów melioracyjnych.
Był władcą absolutnym i wybitnym administratorem. Dążył do gospodarczej odnowy Hiszpanii i przywrócenia jej pozycji mocarstwa. Stworzono warunki do ożywienia przemysłu, rolnictwa i handlu (protekcjonizm celny, od 1778 roku pełna swoboda handlu z koloniami amerykańskimi). Popierał powstawanie towarzystw oświatowo-ekonomicznych. Zreformował administrację. Zreformował obyczaje. W 1761 roku zawarł tzw. pakt familijny z Francją i toczył wojny przeciw Wielkiej Brytanii. W 1762 roku przystąpił do wojny siedmioletniej, a w 1779 roku - do wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych. W 1763 roku stracił Florydę, a otrzymał Luizjanę, następnie w 1783 roku odzyskał Florydę i Minorkę. Umiejętnie dobrał liczną grupę ministrów (hrabiego Aranda, hrabiego Campomanes, hrabiego Floridablanca, Pedra de Olavide), reformujących Hiszpanię w duchu oświecenia. W 1767 roku wygnał jezuitów. Karol III kierował modernizacją urbanistyczną Madrytu.
Karol III, jeden z najwybitniejszych władców w dziejach Hiszpanii, przyczynił się do gospodarczej odbudowy swojej monarchii.
Urodził się 20 stycznia 1716 roku w Madrycie. Był trzecim synem króla Hiszpanii Filipa V. Otrzymał staranne wykształcenie. Matka Karola, druga żona Filipa, zdając sobie sprawę, że jej syn ma niewielkie szansę na przejęcie tronu, pragnęła zapewnić mu jakieś inne królestwo. Udało się jej skłonić Filipa do wojny z Austrią w 1733 roku, w rezultacie której Austria utraciła na rzecz Hiszpanii Neapol i Sycylię. W 1735 roku młody Karol został ogłoszony królem Neapolu i Sycylii. Nowy monarcha, który otoczył się zdolnymi doradcami, szybko zdobył dużą popularność.
W roku 1759, po śmierci obu starszych braci, przed Karolem otworzyła się szansa objęcia tronu Hiszpanii. Karol przekazał więc tron sycylijski swojemu synowi, Ferdynandowi, i wyruszył do Hiszpanii. Podobnie jak na Sycylii, również w Hiszpanii zgromadził wokół siebie grono doświadczonych doradców, którym zostawił dużą swobodę działania. Rzucił też wyzwanie kolonialnej dominacji Wielkiej Brytanii i zawarł z Francją tzw. burboński pakt familijny. Słabość Francji spowodowała jednak szybko rozpad tego porozumienia. Niemniej Karolowi udało się odzyskać Florydę, Luizjanę i Minorkę.
W ramach swoich działań, zmierzających do umocnienia władzy królewskiej, Karol postanowił podporządkować monarchii również Kościół. W 1767 roku usunął z Hiszpanii i wszystkich jej kolonialnych posiadłości jezuitów. Zgodnie także z rozporządzeniem Karola wszystkie papieskie listy i bulle musiały przed ogłoszeniem ich w Hiszpanii uzyskać królewską akceptację. Powołał Radę Państwa, która pełniła funkcje gabinetu rządowego, wyznaczającego kierunek działań politycznych w określonych dziedzinach. Przeprowadził też reformę systemu podatkowego. Popierał rozwój rolnictwa i przemysłu. W rezultacie działań Karola Hiszpania przekształciła się w rozwiniętą gospodarczo monarchię oświeceniową.
Karol III zmarł 14 grudnia 1788 roku po blisko trzydziestu latach zasiadania na hiszpańskim tronie.
Pochowany w Escorial w Madrycie.
Żródła:
"Zakon Konstantyniański św. Jerzewgo" - dr Mariusz Affek
22-04-2022